هدف از انجام پژوهش حاضر شناسایی عوامل موثر بر نهادینه سازی فرهنگ ورزش در کودکان ونوجوانان بود. روش تحقیق حاضر توصیفی-پیمایشی و از حیث هدف، کاربردی بود. جامعه آماری پژوهش را در بخش کیفی صاحبنظران حوزه ورزش کودک و نوجوان و در بخش کمی کلیه معلمان تربیت بدنی کشور( 29700نفر) تشکیل دادند، نمونه آماری در بخش کیفی25 متخصص و در بخش کمی برابر با (122 نفر 66 مرد و 56 زن) دبیر تربیت بدنی به صورت خوشه ای طبقه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته بر اساس مصاحبه با صاحب نظران حوزه ورزش کودکان و نوجوانان و مطالعه مبانی نظری بود، که روایی صوری و محتوایی آن به تایید متخصصان امر رسید و پایایی آن با استفاده از آلفای کرونباخ(82/0) بدست آمد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل عاملی اکتشافی با چرخش واریمکس استفاده شد. براساس نتایج تحلیل عاملی 6 عامل شناسایی شد که می توانند 732/49 درصد واریانس نهادینه سازی ورزش در کودکان و نوجوان از دیدگاه معلمان تربیت بدنی ایران را براورد نمایند. بنابر این ضروری است عوامل موثر بر نهادینه سازی فرهنگ ورزش در کودکان و نوجوانان مورد توجه خانواده ها و برنامه ریزان ورزش کشور قرار گیرد.

موضوع مورد تحقیق در این مقاله، «فلسفه برای کودکان» است. این عنوان که با کوتاه نوشت «فبک» یا p4c، نشان داده می شود، برنامه ای آموزشی است، که هدفش پرورش قدرت تفکر و استدلال در کودکان است و روش خود را بر اساس پژوهش گروهی (حلقه کندوکاو، نشستن حوزوی) پایه گذاری کرده، و درصدد تربیت انسان هایی متفکر، آگاه، هدفمند، باشعور و خداجوست. اصطلاح فلسفه در این کاربرد، نه به معنای عقاید و آرای فلسفی، بلکه اشاره کننده به جنبه دیگر فلسفه، یعنی مهارت فلسفه ورزی است. ما پیش از ورود به بحث، «فلسفه برای کودکان» را تعریف، و در ادامه، اهداف و فواید آن را بررسی کرده ایم، و سپس به بیان ضرورت اجرای طرح پرداخته ایم. ازآنجاکه در قرآن کریم امر به تفکر شده و در اسلام تفکر عبادت به شمار می رود، نهایتا نتیجه گرفتیم که این برنامه با اهداف و روح کلی حاکم بر آموزش و پرورش اسلامی هماهنگ است و می تواند جزئی از نظام آموزشی و تربیتی اسلامی به شمار آید.

در این نوشتار سعی بر این بوده تا به مؤلفه هایی از اندیشه ویتگنشتاین دوم که جایگاه نظری موجهی در برنامه فلسفه برای کودکان دارد پرداخته شود. چهار مؤلفه مهم در این پژوهش «زبان»، «دیدن و توصیف»، «بازی های زبانی»، و «معنا» است. نگرش پراگماتیستی ویتگنشتاین دوم به این مقوله ها را می توان در ساختار و شاکله بندی برنامه ای کاربردی در عرصه تعلیم و تربیت واکاوی کرد. متیو لیپمن و همکارانش با طرح برنامه ای که کودکان را با تفلسف و پرسش ورزی آشنا می کند، به شکل کاملا انضمامی، پرداخت نوینی از این مؤلفه ها را آشکار کرده اند. با بررسی ویژگی ها و اهداف این طرح در چهارچوب این مؤلفه ها می توان نگاهی انضمامی تر را بین بنیان های نظری و عرصه های کاربردی طرح فلسفه برای کودکان جست و جو کرد. سه سؤال عمده در این پژوهش مطرح می شود که با روشی تحلیلی ـ توصیفی درصدد پاسخ بدان ها برآمده ایم.

هدف از این مقاله بررسی تاثیر برنامه کندوکاو فلسفی برای کودکان و نوجوانان بر مهارت های گفت وگویی دانش آموزان است. برای ارزیابی میزان تاثیر برنامه، نمونه کوچکی از دانش آموزان دختر دبستانی، در یک دوره 11 جلسه ای، تحت آموزش فلسفه برای کودکان و نوجوانان قرار گرفتند. روش این تحقیق روش کیفی و ابزار گردآوری داده های پژوهش مشاهده مشارکتی و ثبت کلیه تغییرات مرتبط کودکان در طول هر یک از جلسات کلاس و مصاحبه عمیق با کودکان، والدین و معلمان در پایان دوره بود. یافته های حاصل از پژوهش حاکی از تغییرات چشمگیری در مهارت های گفت وگویی در کودکان از جمله گوش دادن دقیق به یکدیگر، بیان نظرات به صورت قابل فهم و ارائه دلایل قابل قبول، جایگزینی رفتارهای مشارکتی با رفتارهای رقابتی و توانایی ارزیابی و اصلاح نظرات و داوری ها بود.